გაჩერებაზე, ელა გოჩიაშვილი ქართულად / ფრანგულად. À l'arrêt, Ela Gochiashvili en géorgien/en français

ელა გოჩიაშვილის ლექსს \"გაჩერებაზე“ კითხულობენ: ქართულად - ელა გოჩიაშვილი, ფრანგულად - ბაჩანა ჩაბრაძე (მთარგმნელი). ჩაწერილია პოეზიის საერთაშორისო დღესთან დაკავშირებით, \"ცოცხალი წიგნების\" და მილანის საზოგადოება \"სამშობლო გულით სატარებლის\" ერთობლივი პროექტის ფარგლებში. ლექსის ფრანგული თარგმანი შესულია კრებულში \"მე ბევრი ვარ: თხუთმეტი ქართველი პოეტი ქალი\", გამომცემლობა ლ'ენვანტერი, პარიზი 2021: https://www.amazon.fr/Je-suis-nombreu...
გამოყენებული მუსიკა: David Garrett - Carmen Fantaisie. წყარო:    • Video  

« À l'arrêt » d’Ela Gochiashvili ». Lecture en géorgien par Ela Gochiashvili, lecture en français par B. Chabradzé (traducteur). Enregistré à l'initiative des Livres Vivants et de la société milanaise « Con la Georgia nel cuore » à l’occasion de la Journée mondiale de la poésie. La traduction française du poème fait partie du recueil « Je suis nombreuses : Quinze poètes géorgiennes », éditions L'Inventaire, Paris 2021 : https://www.amazon.fr/Je-suis-nombreu...
Musique utilisée : David Garrett - Carmen Fantaisie.

გაჩერებაზე

... თქვა, რომ ნანობდა;
ნანობდა, რომ ბევრი იფიქრა.
რომ გვიან მიხვდა:
ერთადერთი,
რაც ცხოვრებას არ ჭირდება, _
ანალიზია.
რაც თქვა, ეს იყო.
დანარჩენი აღარ უთქვამს,
მაგრამ ისმოდა.
გაჩერებაზე,
შორიახლო მომლოდინე მგზავრებისათვის
არაფერიც არ ხდებოდა.
მხოლოდ მე ვგრძნობდი,
მე ვხედავდი:
ქალი, რომელიც მშვიდად იდგა,
როგორ გრგვინავდა და ბობოქრობდა,
რა დაუნდობლად წიხლავდა და
კორტნიდა და
წყევლიდა და
აფურთხებდა საკუთარ იღბალს.
მესმოდა, როგორ გაჰკიოდა
ქალი, რომელიც ჩუმად იდგა.
გაჰკიოდა, რომ გვიანია...
რომ ალაგდა უკვე ცხოვრება, _
სუფრასავით,
სანამ ფიქრობდა,
და იმისი სუფთა თეფშიც
თან გაიყოლა...
გაჰკიოდა,
რომ უკვე ქალი აღარ არის:
მზე _ სამკაულად მოსახმარი,
ღუმელად ექცა;
რომ უკვე ქალი აღარ არის, _
ლილიფარას ყვავილია,
ლილიფარას ყვავილივით
სულ მზისაკენ უჭირავს ძვლები...
გაჰკიოდა, რომ მის სახლში,
ამ ხნისაა და,
არასოდეს დაღამებულა,
რადგან არასდროს არ ღამდება
მარტოქალის საძინებელში,
არ ღამდება, _ ბნელდება მხოლოდ...
გაჰკიოდა,
რომ იმისი თეთრეულის
მდუღარე თოვლზე
ალუბალი არ გასრესილა...
რომ არც საწოლი დავიწროვდა...
რომ ვერასოდეს იყო სუსტი...
რომ სარკესთან, შემოსასვლელში,
საკიდის ძირას, _
დაქარგული ჩუსტების გვერდით
არასოდეს უცხოვრიათ
დიდ, მძიმე ფოსტლებს...
რომ მისი ძილის კუნჭულებში
გამუდმებით დაძვრებოდა შიშის თაგვი
და ძილს უხრავდა...
გაჰკიოდა,
რომ ფუი ბევრ ფიქრს!
დათვლილ ნაბიჯებს!
ასჯერ გაზომვას!
არც ერთხელ გაჭრას!..
გაჰკიოდა. მე _ ვუსმენდი.
მე რას ვიტყოდი! _ ჩუმად იდგა.
ერთადერთი,
რაც ცხოვრებას არ ჭირდება,
ანალიზია. _
რაც თქვა, ეს იყო.

ელა გოჩიაშვილი
კრებულიდან „ცხოვრებაგაუმტარი“, საუნჯე 2013

À l’arrêt

… Elle a dit qu’elle regrettait ,
Qu’elle regrettait d’avoir beaucoup réfléchi,
D’avoir compris trop tard :
La seule chose dont la vie n’a pas besoin,
C’est d’être analysée.
C’est tout ce qu’elle a dit.
Elle n’a pas dit le reste,
Mais je l’ai entendu.
À l’arrêt,
Pour les passagers qui attendaient à proximité,
Rien ne se passait.
J’étais la seule à entendre,
À voir
La femme qui se tenait là, tranquille,
Tonner et faire rage,
Piétiner
Et becqueter
Et maudire
Son propre sort en lui crachant dessus.
J’entendais crier
La femme qui se tenait là, silencieuse,
Je l’entendais crier qu’il était trop tard maintenant…
Que la vie avait déjà été débarrassée,
Telle une table,
Pendant qu’elle réfléchissait,
Et que son assiette intacte
Avait été emportée…
Je l’entendais crier
Qu’elle n’était plus une femme,
Car le soleil, son bijou d’autrefois,
S’était transformé en four,
Qu’elle n’était plus une femme,
Mais une fleur d’ipomée,
Car elle orientait toujours ses os vers le soleil,
Telle une fleur d’ipomée…
Je l’entendais crier
Que dans sa maison,
Malgré son âge avancé,
Il n’avait jamais fait nuit ,
Car il ne fait jamais nuit
Dans la chambre à coucher d’une femme seule,
Il ne fait jamais nuit – il fait seulement obscur…
Je l’entendais crier
Que sur la neige bouillante
De ses draps,
Aucune cerise n’avait jamais été écrasée…
Que le lit n’avait pas rétréci non plus…
Qu’elle n’avait jamais pu être faible…
Qu’à côté du miroir, dans l’entrée,
En bas de la penderie,
Avec les chaussons brodés,
N’avaient jamais vécu
Des pantoufles volumineuses et lourdes…
Que dans les recoins de son sommeil
La souris de la peur
Se faufilait constamment
Et rongeait son repos…
Je l’entendais crier
Son dégoût d’avoir trop réfléchi !
D’avoir compté ses pas !
D’avoir tourné sept fois sa langue
Et de n’avoir jamais parlé !
Je l’entendais crier et je l’écoutais.
Que pouvais-je dire ? – Elle se tenait là, silencieuse.
La seule chose dont la vie n’a pas besoin,
C’est d’être analysée –
C’est tout ce qu’elle a dit.

Ela Gochiashvili
Traduit du géorgien par B. Chabradzé
Du recueil « Je suis nombreuses : Quinze poètes géorgiennes », éditions L'Inventaire, Paris 2021 : https://www.amazon.fr/Je-suis-nombreu...