თანა ხმა
(პოემა)
“რად უნდა განრისხდეს ღმერთი შენს ხმაზე?”
ეკლესიასტე, 5, 5
“მითხარი, ჩემი სულის შეყვარებულო.
სად აძოვებ,
სად ისვენებ შუადღის ხვატში,
რომ ფუჭად არ ვიხეტიალო
შენი მეგობრების ჯოგებში?”
ქებათა-ქება სოლომონისა, 1, 7.
“და შენს თითებზე ვტოკავ
უნეტარესი სული”.
მირზა გელოვანი
ლოცვასავით
ხემ გაიღვიძა. გაიზმორა. წყალი დალია.
თებერვალია და ტრადიცია –
მღვიმე, რომელიც მამისაგან ყოფნისთვის მერგო,
რომელშიც ზედმეტ, უზარმაზარ სიცარიელეს
ჩემი მცირე და უჩინარი სხეული ერთობ
გადადიოდა ფონს, სცდებოდა,
როგორც ზღაპარში, სადაც სურვილმა წვის და შერწყმის ზღვარი დამალა,
მე ვისწავლე არარსებულ ქართან თამაში,
როგორც ერთგვარად სამარცხვინო შთამომავალმა.
ყველა სტიქია აირია –
მთის წიაღში ჩასახული ჩემი მღვიმე იმოსება უცხო ხავსით.
ნილოსის დედას, რწმენის წყაროს, მადლიან საშოს ემსგავსება.
როგორც ოდესღაც პირველ სიტყვას.
ახლა დადუმდა. ახლა ღმერთმა აზრი დაკარგა.
ფიქრის უნარი. როგორც მაშინ,
როცა მარტო მიგატოვეს უცხო ქალაქში – უცხო კართან
იმ ქალაქზე არსებული შთაბეჭდილებით.
მიყვებოდი ბავშვობის ხილვებს ტყვე – მორჩილი ძველი ჩრდილების.
მიდიოდი, სადაც, ვინ იცის, დაიბადე.
ერღვეოდა ხსოვნას პირბადე
მანამდე, ვიდრე უსირცხვილოდ შიშველი მკერდით არ დაგარწყულა.
ბაგეების ბლის კუნწულა გისამკაულა.
მერე საყურე ცეცხლს იკრებდა ნიჟარის ბადედ.
გამორიყა ზღვამ ჩურჩული, მიზეზი დარდის:
“ომი დაიწყო. დიდი ხანია...”
დაემსგავსა მღვიმე მოლოდინს.
ოცნებობდი ომის გზიდან დაბრუნებულ მიჯნურის ბაგეს –
მდინარედ დაღვრილ პოეზიას სათქმელი ამბის...
ხე მერამდენედ გაიზმორა. წყალი დალია.
მთის წიაღში ჩემი მღვიმე მერამდენედ ხვდება ალიონს.
სპაზმა მთას მუჭავს. ლავას ადენს. მერამდენედ მთა ტკივილს ითმენს.
მერამდენედ ვებანები ზღვის მიქცევა-მოქცევების ჯვარედინ რითმებს.
მერამდენედ – შეგეჩვიე მე, უმადური.
და მერამდენედ შენს წიაღში მაინც მარტო ვარ.
მტევნის გაშლილ ხელისგულს გიწვდი სულის მებადურს –
გევედრები, მიმატოვე!
რომ ერთხელ კიდევ შემოგიბრუნდე, გიერთგულო და შეგევედრო:
“უფალო ჩემო, მექმენ მფარველად”.
ჩემი გვერდი: / darejan.sumbadze
(პოემა)
“რად უნდა განრისხდეს ღმერთი შენს ხმაზე?”
ეკლესიასტე, 5, 5
“მითხარი, ჩემი სულის შეყვარებულო.
სად აძოვებ,
სად ისვენებ შუადღის ხვატში,
რომ ფუჭად არ ვიხეტიალო
შენი მეგობრების ჯოგებში?”
ქებათა-ქება სოლომონისა, 1, 7.
“და შენს თითებზე ვტოკავ
უნეტარესი სული”.
მირზა გელოვანი
ლოცვასავით
ხემ გაიღვიძა. გაიზმორა. წყალი დალია.
თებერვალია და ტრადიცია –
მღვიმე, რომელიც მამისაგან ყოფნისთვის მერგო,
რომელშიც ზედმეტ, უზარმაზარ სიცარიელეს
ჩემი მცირე და უჩინარი სხეული ერთობ
გადადიოდა ფონს, სცდებოდა,
როგორც ზღაპარში, სადაც სურვილმა წვის და შერწყმის ზღვარი დამალა,
მე ვისწავლე არარსებულ ქართან თამაში,
როგორც ერთგვარად სამარცხვინო შთამომავალმა.
ყველა სტიქია აირია –
მთის წიაღში ჩასახული ჩემი მღვიმე იმოსება უცხო ხავსით.
ნილოსის დედას, რწმენის წყაროს, მადლიან საშოს ემსგავსება.
როგორც ოდესღაც პირველ სიტყვას.
ახლა დადუმდა. ახლა ღმერთმა აზრი დაკარგა.
ფიქრის უნარი. როგორც მაშინ,
როცა მარტო მიგატოვეს უცხო ქალაქში – უცხო კართან
იმ ქალაქზე არსებული შთაბეჭდილებით.
მიყვებოდი ბავშვობის ხილვებს ტყვე – მორჩილი ძველი ჩრდილების.
მიდიოდი, სადაც, ვინ იცის, დაიბადე.
ერღვეოდა ხსოვნას პირბადე
მანამდე, ვიდრე უსირცხვილოდ შიშველი მკერდით არ დაგარწყულა.
ბაგეების ბლის კუნწულა გისამკაულა.
მერე საყურე ცეცხლს იკრებდა ნიჟარის ბადედ.
გამორიყა ზღვამ ჩურჩული, მიზეზი დარდის:
“ომი დაიწყო. დიდი ხანია...”
დაემსგავსა მღვიმე მოლოდინს.
ოცნებობდი ომის გზიდან დაბრუნებულ მიჯნურის ბაგეს –
მდინარედ დაღვრილ პოეზიას სათქმელი ამბის...
ხე მერამდენედ გაიზმორა. წყალი დალია.
მთის წიაღში ჩემი მღვიმე მერამდენედ ხვდება ალიონს.
სპაზმა მთას მუჭავს. ლავას ადენს. მერამდენედ მთა ტკივილს ითმენს.
მერამდენედ ვებანები ზღვის მიქცევა-მოქცევების ჯვარედინ რითმებს.
მერამდენედ – შეგეჩვიე მე, უმადური.
და მერამდენედ შენს წიაღში მაინც მარტო ვარ.
მტევნის გაშლილ ხელისგულს გიწვდი სულის მებადურს –
გევედრები, მიმატოვე!
რომ ერთხელ კიდევ შემოგიბრუნდე, გიერთგულო და შეგევედრო:
“უფალო ჩემო, მექმენ მფარველად”.
ჩემი გვერდი: / darejan.sumbadze
