ენა

ენა ნუ ვილაპარაკებთ. ფრთხილად. სიჩუმეა გასაღები, სხეულებს რომ ანიჭებს რენტგენულ უნარს – იშიფრებიან საიდუმლო კოდები დუმილში. ნუ მეტყვი როგორ გვესმოდეს თუ დავხუჭავთ თვალს, რომ არ გვესმის ერთმანეთის სინათლის დავიწყებული ენა – თანდაყოლილი მზის გულისცემა. ნუ მეტყვი როგორ აღარ მესმის ჰომეროსის პოეზიის – გადაშენდნენ ენები წარმართი ღმერთების ნუ მეტყვი როგორ მესმის თავისუფალი ვარდნის და ელემენტარული დიფუზიის კანონის როცა სიმკვრივის შეგრძნება მავიწყდება და ვთხევადდები ნაცნობ არტერიებში – კალაპოტი მექანიკურია. ნუ გამიმხელ: შენში ვიყოფი შეჩვეული წარსულის და გაურკვეველი მომავლის მარტივ მამრავლებად. შაქრის პატარა კრისტალის წახნაგები კი გეომეტრიული პროგრესიით მამრავლებენ და მკრავენ ფონეტიკურ ერთეულად ერთ ლექსიკურ მთლიანობად, რაშიც მუდამ “ვარ” განუყოფელი საწყისი შენი დაშლის და-საწყისი. ნუ გამიმხელ. ისედაც ვხედავ – შენს თვალებში ვნაწილდები ხედებად – მარჯვენა და მარცხენა. როცა მათში ვიხედები ვ-მარცხდები. და ვი-მარჯვებ როცა შენი ზურგი ი-ხედება ჩემში. ნუ იქნები თავ-ხედი. მელაპარაკე პირის-პირ, უსიტყვოდ, მელაპარაკე თვალების გასწვრივ. მიხვდე, დაიჯერო იქნებ რომ ენებს უჭირთ გადაშ-ენება. ვიდრე მათი ფონეტიკა ყურებში ჟღერს. ვიდრე მათი ლექსიკური ქაოსი ავსებს დუმილს. ვიდრე მათით, თუნდაც, ორი ადამიანი ფიქრობს. (კრებულიდან ,,მეტალის პეპელა". 2007) ჩემი გვერდი: https://www.facebook.com/darejan.sumb...