აღდგომამდე
რაღაც ხომ უკვე შეიცვალა -
ჩემი თითები, ადრე რომ მინდორს
მაქმანებში ამინანქრებდნენ, უკვე შავია -
ფიქრის ლექებმა გამოჟონეს
თვალის მწვანე კაკლებიდან - წენგოებიდან.
დღეიდან მეტად დაბნელდება -
ძვლების სინუსებს ვეღარ შევცვლი,
ეს კარგად ვიცი,
როგორც ვიცი, ჩემი დობილი
უკვე აღარ მიმატოვებს -
ის შესვამს ჩემს კანს - მოტკბო კეფირს.
ჩვენი გველური მოქნილობა მიწის ზევით
ადამიანებს გააკვირვებდათ.
მე მათ წავართვი სიამოვნება -
ფიცრებს შორის ვერ დამინახონ,
როგორ ვილევი - როგორ ვიზრდები
თმის ძირიდან, ფრჩხილებიდან - კალციუმიდან.
როგორ ვიშლები.
მიწამ პირველად მიერთგულა
გამყინავად მუნჯია ჩემზე.
ვიკვებებით.
მე კი ჯერ უნდა შევიკუმშო,
რომ გავიზარდო კენკრის ეკლად,
სარეველად, ასკილის ბუჩქად.
მანამდე კი
წარსულისკენ გაშვერილი სუსტი ფარანი -
ჩემი კანიდან ფოსფორი ჟონავს.
და მებნევიან თქვენი სიტყვები -
მე მათ, ყველას დავიტოვებ, დავიმახსოვრებ.
ყინულად გავზრდი - არ გაიხრწნას.
და შევინახავ.
უტალახო შიშველი ძვლების დასაფარად
აღდგომამდე,
როცა ღმერთიც შეიცვლება.
(„მეტალის პეპელა“, 2007, გვ. 162-163)
ჩემი გვერდი: / darejan.sumbadze
რაღაც ხომ უკვე შეიცვალა -
ჩემი თითები, ადრე რომ მინდორს
მაქმანებში ამინანქრებდნენ, უკვე შავია -
ფიქრის ლექებმა გამოჟონეს
თვალის მწვანე კაკლებიდან - წენგოებიდან.
დღეიდან მეტად დაბნელდება -
ძვლების სინუსებს ვეღარ შევცვლი,
ეს კარგად ვიცი,
როგორც ვიცი, ჩემი დობილი
უკვე აღარ მიმატოვებს -
ის შესვამს ჩემს კანს - მოტკბო კეფირს.
ჩვენი გველური მოქნილობა მიწის ზევით
ადამიანებს გააკვირვებდათ.
მე მათ წავართვი სიამოვნება -
ფიცრებს შორის ვერ დამინახონ,
როგორ ვილევი - როგორ ვიზრდები
თმის ძირიდან, ფრჩხილებიდან - კალციუმიდან.
როგორ ვიშლები.
მიწამ პირველად მიერთგულა
გამყინავად მუნჯია ჩემზე.
ვიკვებებით.
მე კი ჯერ უნდა შევიკუმშო,
რომ გავიზარდო კენკრის ეკლად,
სარეველად, ასკილის ბუჩქად.
მანამდე კი
წარსულისკენ გაშვერილი სუსტი ფარანი -
ჩემი კანიდან ფოსფორი ჟონავს.
და მებნევიან თქვენი სიტყვები -
მე მათ, ყველას დავიტოვებ, დავიმახსოვრებ.
ყინულად გავზრდი - არ გაიხრწნას.
და შევინახავ.
უტალახო შიშველი ძვლების დასაფარად
აღდგომამდე,
როცა ღმერთიც შეიცვლება.
(„მეტალის პეპელა“, 2007, გვ. 162-163)
ჩემი გვერდი: / darejan.sumbadze
