აღდგომამდე

აღდგომამდე რაღაც ხომ უკვე შეიცვალა - ჩემი თითები, ადრე რომ მინდორს მაქმანებში ამინანქრებდნენ, უკვე შავია - ფიქრის ლექებმა გამოჟონეს თვალის მწვანე კაკლებიდან - წენგოებიდან. დღეიდან მეტად დაბნელდება - ძვლების სინუსებს ვეღარ შევცვლი, ეს კარგად ვიცი, როგორც ვიცი, ჩემი დობილი უკვე აღარ მიმატოვებს - ის შესვამს ჩემს კანს - მოტკბო კეფირს. ჩვენი გველური მოქნილობა მიწის ზევით ადამიანებს გააკვირვებდათ. მე მათ წავართვი სიამოვნება - ფიცრებს შორის ვერ დამინახონ, როგორ ვილევი - როგორ ვიზრდები თმის ძირიდან, ფრჩხილებიდან - კალციუმიდან. როგორ ვიშლები. მიწამ პირველად მიერთგულა გამყინავად მუნჯია ჩემზე. ვიკვებებით. მე კი ჯერ უნდა შევიკუმშო, რომ გავიზარდო კენკრის ეკლად, სარეველად, ასკილის ბუჩქად. მანამდე კი წარსულისკენ გაშვერილი სუსტი ფარანი - ჩემი კანიდან ფოსფორი ჟონავს. და მებნევიან თქვენი სიტყვები - მე მათ, ყველას დავიტოვებ, დავიმახსოვრებ. ყინულად გავზრდი - არ გაიხრწნას. და შევინახავ. უტალახო შიშველი ძვლების დასაფარად აღდგომამდე, როცა ღმერთიც შეიცვლება. („მეტალის პეპელა“, 2007, გვ. 162-163) ჩემი გვერდი:   / darejan.sumbadze