Link to the article: http://bit.ly/2g8C7IU
Author: Mariam Khutsishvili http://bit.ly/2xwgZPn
Raia Kulatamishvili carefully prepares the chicken, egg and rice dish. She involves Tengo, her 9 year-old grandson, as it is through food and retold memories that the 73-year-old grandmother passes onto the young generation the fading Udi traditions. Tengo has happily embraced it - he regularly attends the weekly Udi language after-school classes, and promises his grandma to keep all of his ancestral traditions alive in the remote village of Zinobiani, in southeastern Georgia.
Considered as the descendants of the Caucasian Albanians who populated a historical region of the eastern Caucasus on the territory of part of present-day Azerbaijan and southern Dagestan, Udi people are scattered across Armenia, Georgia and Azerbaijan, where majority of them live today. They reportedly migrated from Azerbaijan to Georgia in the 1920s, lead by an Udi leader, Zinob Selikoshvili - hence, the name of the village Zinobiani. In 1937, the Soviets forced Selikoshvili into exile and changed the name of the the village to October, only to switch again at the end of Soviet Union.
Today, an estimated number of 200 Udis live in Georgia, mostly in Zinobiani. They are struggling to preserve their cultural identity and save the Udi language, a north-east Caucasian language, from extinction.
უდიები საქართველოში
რაია კულატამიშვილი სააღდგომო მარხვის დაწყებამდე, თავისი 9 წლის შვილიშვილთან ერთად, ამზადებს ჭაინახუპს - ბრინჯს ქათმით, კვერცხით, ქიშმიშითა და წაბლით. 73 წლის ბებია კულინარიული რეცეპტებისა და მოგონებების გაზიარებით ცდილობს, თენგოს უდიური ტრადიციები გააცნოს. შვილიშვილი პირდება რაიას, რომ წინაპრების ტრადიციებს არ დაივიწყებს. ყვარლის რაიონ სოფელ ზინობიანის ერთადერთ სკოლაში თენგო გულმოდგინედ სწავლობს უდიურ ენას, რომელიც ჩრდილო-აღმოსავლეთ კავკასიური ენების ოჯახს მიეკუთვნება.
უდიებს კავკასიელი ალბანელების შთამომავლებად მოიხსენიებენ. I საუკუნეში კავკასიელი ალბანელები აღმოსავლეთ კავკასიაში, დღევანდელი აზერბაიჯანისა და სამხრეთ დაღესტნის ტერიტორიაზე ცხოვრობდნენ. სამხრეთ კავკასიაში უდინები შემორჩენილი არიან სომხეთში, საქართველოსა და აზერბაიჯანში, სადაც მათი უმრავლესობა ცხოვრობს. საქართველოში უდიები 1920-იან წლებში გადმოსახლდნენ. მათ ემიგრაციას ზინობ სელიკოშვილი ხელმძღვანელობდა. სწორედ აქედან მოდის სოფელ ზინობიანის სახელი. 1937 წელს საბჭოთა კავშირში მიმდინარე რეპრესიების დროს სელიკოშვილი დააპატიმრეს და სოფელს “ოქტომბერი” გადაერქვა. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ კი, ადგილობრივების მოთხოვნით, სოფელს თავდაპირველი სახელი დაუბრუნდა.
დღეს საქართველოში დაახლოებით 200 უდი ცხოვრობს, რომელთა უმრავლესობაც ზინობიანის მკვიდრია. ისინი ცდილობენ, შეინარჩუნონ თავიანთი კულტურა და ენა.
Последние две сотни
Рая Кулатамишвили тщательно готовит блюдо из курицы, яйца и риса. Она привлекает к приготовлению Тенго, ее девятилетнего внука, так как именно через еду и пересказ воспоминаний, 73-летняя бабушка передает молодому поколению угасающие традиции удинов. Тенго с радостью это принял - он регулярно посещает еженедельные уроки удинского языка после школы и обещает своей бабушке сохранить все свои исконные традиции в отдаленной деревне Зинобиани в юго-восточной Грузии.
Удины признанны как потомки кавказских албанцев, населявших исторический регион восточного Кавказа на территории части современного Азербайджана и южного Дагестана. Удины рассеяны по Армении, Грузии и Азербайджану, где большинство из них сегодня проживает. По имеющимся сведениям, они мигрировали из Азербайджана в Грузию в 1920-х годах, возглавляемые удинским лидером Зинобом Селикошвили - отсюда и название деревни Зинобиани. В 1937 Советы заставили Селикошвили выехать в ссылку и изменили название деревни на Октябрь, только для того чтобы снова сменить обратно при распаде Советского Союза.
В настоящее время около 200 удинов живут в Грузии, в основном в Зинобиани. Они борются за сохранение своей культурной самобытности и сохранение удинского языка, северо-восточного кавказского языка, от исчезновения.
Author: Mariam Khutsishvili http://bit.ly/2xwgZPn
Raia Kulatamishvili carefully prepares the chicken, egg and rice dish. She involves Tengo, her 9 year-old grandson, as it is through food and retold memories that the 73-year-old grandmother passes onto the young generation the fading Udi traditions. Tengo has happily embraced it - he regularly attends the weekly Udi language after-school classes, and promises his grandma to keep all of his ancestral traditions alive in the remote village of Zinobiani, in southeastern Georgia.
Considered as the descendants of the Caucasian Albanians who populated a historical region of the eastern Caucasus on the territory of part of present-day Azerbaijan and southern Dagestan, Udi people are scattered across Armenia, Georgia and Azerbaijan, where majority of them live today. They reportedly migrated from Azerbaijan to Georgia in the 1920s, lead by an Udi leader, Zinob Selikoshvili - hence, the name of the village Zinobiani. In 1937, the Soviets forced Selikoshvili into exile and changed the name of the the village to October, only to switch again at the end of Soviet Union.
Today, an estimated number of 200 Udis live in Georgia, mostly in Zinobiani. They are struggling to preserve their cultural identity and save the Udi language, a north-east Caucasian language, from extinction.
უდიები საქართველოში
რაია კულატამიშვილი სააღდგომო მარხვის დაწყებამდე, თავისი 9 წლის შვილიშვილთან ერთად, ამზადებს ჭაინახუპს - ბრინჯს ქათმით, კვერცხით, ქიშმიშითა და წაბლით. 73 წლის ბებია კულინარიული რეცეპტებისა და მოგონებების გაზიარებით ცდილობს, თენგოს უდიური ტრადიციები გააცნოს. შვილიშვილი პირდება რაიას, რომ წინაპრების ტრადიციებს არ დაივიწყებს. ყვარლის რაიონ სოფელ ზინობიანის ერთადერთ სკოლაში თენგო გულმოდგინედ სწავლობს უდიურ ენას, რომელიც ჩრდილო-აღმოსავლეთ კავკასიური ენების ოჯახს მიეკუთვნება.
უდიებს კავკასიელი ალბანელების შთამომავლებად მოიხსენიებენ. I საუკუნეში კავკასიელი ალბანელები აღმოსავლეთ კავკასიაში, დღევანდელი აზერბაიჯანისა და სამხრეთ დაღესტნის ტერიტორიაზე ცხოვრობდნენ. სამხრეთ კავკასიაში უდინები შემორჩენილი არიან სომხეთში, საქართველოსა და აზერბაიჯანში, სადაც მათი უმრავლესობა ცხოვრობს. საქართველოში უდიები 1920-იან წლებში გადმოსახლდნენ. მათ ემიგრაციას ზინობ სელიკოშვილი ხელმძღვანელობდა. სწორედ აქედან მოდის სოფელ ზინობიანის სახელი. 1937 წელს საბჭოთა კავშირში მიმდინარე რეპრესიების დროს სელიკოშვილი დააპატიმრეს და სოფელს “ოქტომბერი” გადაერქვა. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ კი, ადგილობრივების მოთხოვნით, სოფელს თავდაპირველი სახელი დაუბრუნდა.
დღეს საქართველოში დაახლოებით 200 უდი ცხოვრობს, რომელთა უმრავლესობაც ზინობიანის მკვიდრია. ისინი ცდილობენ, შეინარჩუნონ თავიანთი კულტურა და ენა.
Последние две сотни
Рая Кулатамишвили тщательно готовит блюдо из курицы, яйца и риса. Она привлекает к приготовлению Тенго, ее девятилетнего внука, так как именно через еду и пересказ воспоминаний, 73-летняя бабушка передает молодому поколению угасающие традиции удинов. Тенго с радостью это принял - он регулярно посещает еженедельные уроки удинского языка после школы и обещает своей бабушке сохранить все свои исконные традиции в отдаленной деревне Зинобиани в юго-восточной Грузии.
Удины признанны как потомки кавказских албанцев, населявших исторический регион восточного Кавказа на территории части современного Азербайджана и южного Дагестана. Удины рассеяны по Армении, Грузии и Азербайджану, где большинство из них сегодня проживает. По имеющимся сведениям, они мигрировали из Азербайджана в Грузию в 1920-х годах, возглавляемые удинским лидером Зинобом Селикошвили - отсюда и название деревни Зинобиани. В 1937 Советы заставили Селикошвили выехать в ссылку и изменили название деревни на Октябрь, только для того чтобы снова сменить обратно при распаде Советского Союза.
В настоящее время около 200 удинов живут в Грузии, в основном в Зинобиани. Они борются за сохранение своей культурной самобытности и сохранение удинского языка, северо-восточного кавказского языка, от исчезновения.
