Our main character is a 46-year-old man, who shares a long, communal room in Bediani Psychiatric Hospital with 40 other patients. In his dark room, which is permeated with the smell of tobacco, there’s a yellowish folder where he keeps poems by Chinese poet Dù Fǔ's and a few blank sheets for drawing.
He has a distinct fear of drawing or, precisely, painting a portrait. He strongly believes that if he ever paints a self-portrait, however, everything will get better. He is now preparing for it, practicing strokes and trying his best to overcome the fear. Reports about the closure of the Bediani Psychiatric Hospital has alarmed the residents of the village of Bediani and the hospital. The hospital is a major employer in the village and locals fear losing their miserably small salaries.
Despite reforms and efforts to end Soviet-style institutionalize of the disabled and mentally ill, we still largely ignore the voices of people who have been living behind the large and massive walls of Bediani Psychiatric Hospital for years. We decided to find out what it's like to lose an adopted \"home\" and how residents at the hospital are reacting to this change. These questions led to our main character* and his very personal fear.
Information about the fate of the hospital changed constantly while we were working on the film. At first, they said that a drug-rehabilitation center would replace the clinic. But after the October 18 demonstrations against the plan, the state decided to restore Bediani Psychiatric Hospital instead of closing it. Most patients will be transferred to other psychiatric facilities in the country while the renovation works are underway. Some will stay at Bediani during the renovation, however.
Author: Shorena Tkeshelashvili, Konstantine Komakhidze
---
ჩვენი ფილმის გმირი 46 წლის არის და ბედიანის საავადმყოფოს არაიზოლირებულ, დერეფნული სისტემის გრძელ ოთახს 40-მდე სხვა პაციენტთან იყოფს. თამბაქოს სუნით გაჟღენთილ ოთახში, შეყვითლებულ საქაღალდეში ის ჩინელი პოეტის დუ ფუს ლექსებსა და რამდენიმე ცარიელ ფურცელს ინახავს ხატვისთვის. მისი შიში სწორედ ხატვას უკავშირდება. უფრო კონკრეტულად კი, პორტრეტის შექმნას. სჯერა, რომ თუ ოდესმე საკუთარი პორტრეტის დახატვა შეძლო, ესე იგი, ყველაფერი კარგადაა. ამისთვის ის ემზადება. შტრიხების გამოყვანაში ვარჯიშობს და ძალიან ცდილობს ამ შიშზე გაიმარჯვოს.
ფსიქიატრიული საავადმყოფოს დახურვის ამბავმა ამ დაბაში მცხოვრებლებიც და საავამდყოფოს მობინადრეებიც ერთნაირად შეაშფოთა. ადგილობრივების უმეტესობა ამ საავადმყოფოში მუშაობს და მიზერული ხელფასის დაკარგვის ეშინიათ. ამ პროცესში ჩვენ ისევ ყველაზე ნაკლებად გვესმის იმ ადამიანების ხმა, რომლებიც წლებია უკვე ბედიანის ფსიქიატრიული საავადმყოფოს დიდი და მასიური კედლების მიღმა ცხოვრობენ.
ჩვენ გადავწყვიტეთ გამოგვეკვლია, როგორია კიდევ ერთი “სახლის” დაკარგვის შიში და როგორ ხვდებიან ისინი ამ ცვლილებას. ამ კითხვამ ფილმის მთავარ გმირთან და მის ძალიან პერსონალურ შიშთან მიგვიყვანა.
ამ ვიდეოს მომზადების პროცესში სწრაფად იცვლებოდა ინფორმაცია. თავდაპირველად ითქვა, რომ საავადმყოფოს ადგილას, ნარკო-სარეაბილიტაციო ცენტრი გაიხსნებოდა. პროტესტის შემდეგ გადაწყდა, რომ სახელმწიფო ბედიანის ფსიქიატრიულ საავადმყოფოს აღარ დახურავს და პაციენტების დიდ ნაწილს, სანამ რემონტი დასრულდება, სხვადასხვა ინსტიტუციაში გადაიყვანს. ნაწილი კვლავ ბედიანში რჩება.
ავტორი: შორენა ტყეშელაშვილი, კონსტანტინე კომახიძე
More from Chai Khana:
Website: https://chaikhana.media/en
Facebook: https://www.facebook.com/chaikhana.media
Twitter https://twitter.com/ChaiKhanamedia
Instagram https://www.instagram.com/chaikhaname...
He has a distinct fear of drawing or, precisely, painting a portrait. He strongly believes that if he ever paints a self-portrait, however, everything will get better. He is now preparing for it, practicing strokes and trying his best to overcome the fear. Reports about the closure of the Bediani Psychiatric Hospital has alarmed the residents of the village of Bediani and the hospital. The hospital is a major employer in the village and locals fear losing their miserably small salaries.
Despite reforms and efforts to end Soviet-style institutionalize of the disabled and mentally ill, we still largely ignore the voices of people who have been living behind the large and massive walls of Bediani Psychiatric Hospital for years. We decided to find out what it's like to lose an adopted \"home\" and how residents at the hospital are reacting to this change. These questions led to our main character* and his very personal fear.
Information about the fate of the hospital changed constantly while we were working on the film. At first, they said that a drug-rehabilitation center would replace the clinic. But after the October 18 demonstrations against the plan, the state decided to restore Bediani Psychiatric Hospital instead of closing it. Most patients will be transferred to other psychiatric facilities in the country while the renovation works are underway. Some will stay at Bediani during the renovation, however.
Author: Shorena Tkeshelashvili, Konstantine Komakhidze
---
ჩვენი ფილმის გმირი 46 წლის არის და ბედიანის საავადმყოფოს არაიზოლირებულ, დერეფნული სისტემის გრძელ ოთახს 40-მდე სხვა პაციენტთან იყოფს. თამბაქოს სუნით გაჟღენთილ ოთახში, შეყვითლებულ საქაღალდეში ის ჩინელი პოეტის დუ ფუს ლექსებსა და რამდენიმე ცარიელ ფურცელს ინახავს ხატვისთვის. მისი შიში სწორედ ხატვას უკავშირდება. უფრო კონკრეტულად კი, პორტრეტის შექმნას. სჯერა, რომ თუ ოდესმე საკუთარი პორტრეტის დახატვა შეძლო, ესე იგი, ყველაფერი კარგადაა. ამისთვის ის ემზადება. შტრიხების გამოყვანაში ვარჯიშობს და ძალიან ცდილობს ამ შიშზე გაიმარჯვოს.
ფსიქიატრიული საავადმყოფოს დახურვის ამბავმა ამ დაბაში მცხოვრებლებიც და საავამდყოფოს მობინადრეებიც ერთნაირად შეაშფოთა. ადგილობრივების უმეტესობა ამ საავადმყოფოში მუშაობს და მიზერული ხელფასის დაკარგვის ეშინიათ. ამ პროცესში ჩვენ ისევ ყველაზე ნაკლებად გვესმის იმ ადამიანების ხმა, რომლებიც წლებია უკვე ბედიანის ფსიქიატრიული საავადმყოფოს დიდი და მასიური კედლების მიღმა ცხოვრობენ.
ჩვენ გადავწყვიტეთ გამოგვეკვლია, როგორია კიდევ ერთი “სახლის” დაკარგვის შიში და როგორ ხვდებიან ისინი ამ ცვლილებას. ამ კითხვამ ფილმის მთავარ გმირთან და მის ძალიან პერსონალურ შიშთან მიგვიყვანა.
ამ ვიდეოს მომზადების პროცესში სწრაფად იცვლებოდა ინფორმაცია. თავდაპირველად ითქვა, რომ საავადმყოფოს ადგილას, ნარკო-სარეაბილიტაციო ცენტრი გაიხსნებოდა. პროტესტის შემდეგ გადაწყდა, რომ სახელმწიფო ბედიანის ფსიქიატრიულ საავადმყოფოს აღარ დახურავს და პაციენტების დიდ ნაწილს, სანამ რემონტი დასრულდება, სხვადასხვა ინსტიტუციაში გადაიყვანს. ნაწილი კვლავ ბედიანში რჩება.
ავტორი: შორენა ტყეშელაშვილი, კონსტანტინე კომახიძე
More from Chai Khana:
Website: https://chaikhana.media/en
Facebook: https://www.facebook.com/chaikhana.media
Twitter https://twitter.com/ChaiKhanamedia
Instagram https://www.instagram.com/chaikhaname...
