Prod by : EMOTEBEATZ
ბალანსი: ზაზა ლომთაძე
CameraMan : გიო თოდუა
Video edit: ნიკა ბიწაძე
https://www.facebook.com/toko.churadze
ტექსტი:
აღარ მაქვს მიზეზი რომ გიწოდო ჩემი , ვაკუუმში ვიყავ შენ კი მისი გარსი დამიფშვენი მშვენებით , სითბოსა და ყურადღების ჩვენებით , ვერ ვეჩვევი ერთ დღესაც შენს გარეშე , შენ კი ამ ყველაფერს ვერ ხვდები ...
მითხარი რომ არ გჭირდები და იმ წამსვე გავქრები , ხომ იცი , თუ გავშალე იალქნები , აღარ გეახლები .
მსუბუქი ჰანგების სიმფონიით გეწვევი და თუ შენც მოინდომებ ჩემს პოვნას , დამერწმუნე შეგწვდები .
რთულ დროებას მხოლოდ შენით ვუძლებდი , გულს მისულდგმულებდი , გარშემო ვუყურებდი სამყაროს და ვფიქრობდი ხელს ვერაფერი შეგვიშლის , ჩვენ რამ უნდა გაგვყაროს ? თუმცა ვითარება სათქმელს ჩემზე სათანადოდ გაგანდობს . ძარღვებიდან მღელვარე სისხლის წვეთები მიორთქლდება , გეგონება თითქოს მთელი სამყარო მეომება ... გონება მიმომეფანტა მარტივ იონებად , რაც მითქვამს , გამიკეთებია ის ხომ არ განმეორდება . გამაუძლურა დამარცხებამ , წერამ ვერ შემმატა ძალა , ვკრულავ დღეს , როდესაც მუზა მეწვია და მომეძალა , მომე ძალა რათა კვლავინდებურად ვიარსებო , მე ხომ უცხო სიყვარულს ახლახანს გავუგე გემო !
ბუნება ტკივილის ოდენობას ვერ ფილტრავს , ამდენს ვერ გარდიტანს , სიღრმისეულად გამომფიტავს .
ვნება გაბატონებული არაერთხელ მიმარცვლია , შენ ხარ და იქნები სულის მხუთავი ინსპირაცია !
უსათუოდ დაგეძებ ძალა გამოცლილ დერეფნებში , ვაცეცებ თვალებს სიღრმისკენ - ვიძირები სიბნელეში ,
ვერც ვერასდროს შეგელევი , როგორც სევდა მელანქოლიკს , სივრცის გაჭრით შენამდე მრისხანე ემოცია მოდის . დანაკლისი ვერ მაოცებს , თავს არვის ვაცოდებ , ვერიდები ნაცნობებს , მათი სიახლოვე მაცოფებს . ჩემს თავს ზემოთ ხანძარია , თითქოს ამიფეთქდა ზეცა , სევდის ნთხევის ნიჭი მე ხომ ჭირის სახად გადმომეცა .
შენი წყალობით პოეტურ-რითმულ ეთიკას ვხვეწავდი , ბნელ ოთახში საგულდაგულოდ მოსვლის გეგმას ვძერწავდი , ვერ ვწვავდი მოგონებებს , ხმასაც არვინ მაგონებს , გაუსაძლისია სიმარტოვე , რაც ამჟამად მაღონებს . არ მსურს , მაგრამ ვუცქერ სურათებს ფერგადასულს , ვემსგავსები ავ სულს , სადაც კი შევეჩეხები წარსულს , ჩემი ყოველი ტაეპი წარმოადგენს შენთვის პასუხს . გიძღვნი არსებობას , სანაცვლოდ ვიღებ შედეგს ფატალურს . იზოლატორში მოვექეცით , ვართ მხოლოდ ჩვენ ორნი და არვინაა მუნჯი ემოციების გამგონი . მინდა ნაწილებად დავფშვნა ჩემი დროის წამზომი , თურმე მეტის მეტად რთულად აღქმადი გამხდარა ფანტომი . მითხარი ვისკენ წარვმართო ბედ-იღბალი , რომ ყოველი დაშვებული შეცდომა აღარ იყოს ჩემი ბრალი , ხომ იცი ნიღბის ტარება არ მჩვევია , თუმცა ამ ჟამს იქით მუდამ მზად მექნება სტრატებია , დასაშვებია , მოვიშორე სიფიცხე და აგრესია , რომ წერტილი საბოლოოდ დასმადი აღარ იყოს ტრაგედია . მე მგონი დრო გამივიდა , დამეხურა სეზონი , განშორებისას მზად იქნება ჩემი არმაგედონი , საერთოდ ამ ქვეყნად ნეტა რისთვის მოვევლინე , ერთი მიზეზი დამისახელე , არა თუ რამოდენიმე ! დამივიწყე ვინაიდან ვერ გეხები , ვერ გეხვევი , გავემართე , მკვდარ სულთა სამფლობელოს შევუერთდები ...
X2
უსათუოდ დაგეძებ ძალა გამოცლილ დერეფნებში , ვაცეცებ თვალებს სიღრმისკენ - ვიძირები სიბნელეში ,
ვერც ვერასდროს შეგელევი , როგორც სევდა მელანქოლიკს , სივრცის გაჭრით შენამდე მრისხანე ემოცია მოდის . დანაკლისი ვერ მაოცებს , თავს არვის ვაცოდებ , ვერიდები ნაცნობებს , მათი სიახლოვე მაცოფებს . ჩემს თავს ზემოთ ხანძარია , თითქოს ამიფეთქდა ზეცა , სევდის ნთხევის ნიჭი მე ხომ ჭირის სახად გადმომეცა .
ბალანსი: ზაზა ლომთაძე
CameraMan : გიო თოდუა
Video edit: ნიკა ბიწაძე
https://www.facebook.com/toko.churadze
ტექსტი:
აღარ მაქვს მიზეზი რომ გიწოდო ჩემი , ვაკუუმში ვიყავ შენ კი მისი გარსი დამიფშვენი მშვენებით , სითბოსა და ყურადღების ჩვენებით , ვერ ვეჩვევი ერთ დღესაც შენს გარეშე , შენ კი ამ ყველაფერს ვერ ხვდები ...
მითხარი რომ არ გჭირდები და იმ წამსვე გავქრები , ხომ იცი , თუ გავშალე იალქნები , აღარ გეახლები .
მსუბუქი ჰანგების სიმფონიით გეწვევი და თუ შენც მოინდომებ ჩემს პოვნას , დამერწმუნე შეგწვდები .
რთულ დროებას მხოლოდ შენით ვუძლებდი , გულს მისულდგმულებდი , გარშემო ვუყურებდი სამყაროს და ვფიქრობდი ხელს ვერაფერი შეგვიშლის , ჩვენ რამ უნდა გაგვყაროს ? თუმცა ვითარება სათქმელს ჩემზე სათანადოდ გაგანდობს . ძარღვებიდან მღელვარე სისხლის წვეთები მიორთქლდება , გეგონება თითქოს მთელი სამყარო მეომება ... გონება მიმომეფანტა მარტივ იონებად , რაც მითქვამს , გამიკეთებია ის ხომ არ განმეორდება . გამაუძლურა დამარცხებამ , წერამ ვერ შემმატა ძალა , ვკრულავ დღეს , როდესაც მუზა მეწვია და მომეძალა , მომე ძალა რათა კვლავინდებურად ვიარსებო , მე ხომ უცხო სიყვარულს ახლახანს გავუგე გემო !
ბუნება ტკივილის ოდენობას ვერ ფილტრავს , ამდენს ვერ გარდიტანს , სიღრმისეულად გამომფიტავს .
ვნება გაბატონებული არაერთხელ მიმარცვლია , შენ ხარ და იქნები სულის მხუთავი ინსპირაცია !
უსათუოდ დაგეძებ ძალა გამოცლილ დერეფნებში , ვაცეცებ თვალებს სიღრმისკენ - ვიძირები სიბნელეში ,
ვერც ვერასდროს შეგელევი , როგორც სევდა მელანქოლიკს , სივრცის გაჭრით შენამდე მრისხანე ემოცია მოდის . დანაკლისი ვერ მაოცებს , თავს არვის ვაცოდებ , ვერიდები ნაცნობებს , მათი სიახლოვე მაცოფებს . ჩემს თავს ზემოთ ხანძარია , თითქოს ამიფეთქდა ზეცა , სევდის ნთხევის ნიჭი მე ხომ ჭირის სახად გადმომეცა .
შენი წყალობით პოეტურ-რითმულ ეთიკას ვხვეწავდი , ბნელ ოთახში საგულდაგულოდ მოსვლის გეგმას ვძერწავდი , ვერ ვწვავდი მოგონებებს , ხმასაც არვინ მაგონებს , გაუსაძლისია სიმარტოვე , რაც ამჟამად მაღონებს . არ მსურს , მაგრამ ვუცქერ სურათებს ფერგადასულს , ვემსგავსები ავ სულს , სადაც კი შევეჩეხები წარსულს , ჩემი ყოველი ტაეპი წარმოადგენს შენთვის პასუხს . გიძღვნი არსებობას , სანაცვლოდ ვიღებ შედეგს ფატალურს . იზოლატორში მოვექეცით , ვართ მხოლოდ ჩვენ ორნი და არვინაა მუნჯი ემოციების გამგონი . მინდა ნაწილებად დავფშვნა ჩემი დროის წამზომი , თურმე მეტის მეტად რთულად აღქმადი გამხდარა ფანტომი . მითხარი ვისკენ წარვმართო ბედ-იღბალი , რომ ყოველი დაშვებული შეცდომა აღარ იყოს ჩემი ბრალი , ხომ იცი ნიღბის ტარება არ მჩვევია , თუმცა ამ ჟამს იქით მუდამ მზად მექნება სტრატებია , დასაშვებია , მოვიშორე სიფიცხე და აგრესია , რომ წერტილი საბოლოოდ დასმადი აღარ იყოს ტრაგედია . მე მგონი დრო გამივიდა , დამეხურა სეზონი , განშორებისას მზად იქნება ჩემი არმაგედონი , საერთოდ ამ ქვეყნად ნეტა რისთვის მოვევლინე , ერთი მიზეზი დამისახელე , არა თუ რამოდენიმე ! დამივიწყე ვინაიდან ვერ გეხები , ვერ გეხვევი , გავემართე , მკვდარ სულთა სამფლობელოს შევუერთდები ...
X2
უსათუოდ დაგეძებ ძალა გამოცლილ დერეფნებში , ვაცეცებ თვალებს სიღრმისკენ - ვიძირები სიბნელეში ,
ვერც ვერასდროს შეგელევი , როგორც სევდა მელანქოლიკს , სივრცის გაჭრით შენამდე მრისხანე ემოცია მოდის . დანაკლისი ვერ მაოცებს , თავს არვის ვაცოდებ , ვერიდები ნაცნობებს , მათი სიახლოვე მაცოფებს . ჩემს თავს ზემოთ ხანძარია , თითქოს ამიფეთქდა ზეცა , სევდის ნთხევის ნიჭი მე ხომ ჭირის სახად გადმომეცა .
