ოთო გურგენიშვილი - დიალოგი საკუთარ თავთან

მე სიყვარულის ვაფასებ უნარს, პატივისცემას ვაჟკაცის მხრიდან. ქალში ვაფასებ გონების ბურანს, ტრფობის ბადებას,გრძნობების ბმიდან. მეგობრობის ჟინს პატარა ბიჭში, ნაკლოვანების აღიარებას. გარითმულ ჰანგებს პოეტის ნიჭში არ მიყვარს ფარსი "გაპიარება" . ყველაზე დიდი უბედურება, ჩემთვის იქნება ვეღარ დაწერა. მელანი მაშინ დამეშურება, რომ ამოვხეთქავ ყელს რაც მაწვება. ვინ ვიქნებოდი მე რომ არ ვიყო? ალბათ მეორე ჩემი პატეტნტი. თუნდაც რომ ცოდვა კუბოდ წავიღო, იქაც ვიტყვი რომ მზეს დღედ ვატევდი. ოქროს ტოლჩაში მოვსვავდი მთვარეს, ვარსკვლავს მოვწყვეტდი ღამისფერს ციდან. შავ ზეწარს ავხდი დღე_ნათევ ღამეს, გავთენდებოდი მღელვარე ზღვიდან. საყვარელ ყვავილს შევთხზავდი ფუნჯით. ვარდის ფურცლებით მოვრთავდი ბილიკს. მოლაყბე მასას შევცვლიდი მუნჯით, უჟმურ ხასიათს ვაქიშპებ ქილიკს. მშვიდობის ფონად ვარჩევდი მერცხალს, ბანალური გზით ვიყიდი ძმობას. მერე მოყვარეს თოვლს წყლით რომ რეცხავს, შევუკვეთავდი ბუნებრივ მტრობას. საყვარელ მწერლად ვიტყოდი ჩემს თავს, მერე ეგოისტ ,,მე" --ს დავუწერდი - ლექსს,რომლის რითმიც ვერავის ვერ კლავს, საკუთარ აჩრდილს ყურს ავუწევდი. ყველაზე მეტად მე ზიზღს ვატარებ, ღალატის მიმართ გულში რომ გვხვდება. ყველაზე მეტად მე ვერ ვახარებ, გულს,უმაისოდ მარტო რომ კვდება. ბედი სრულდება შემდეგი ფაქტით: დანით რომელსაც ყველას გაუყრით! ვინც ვერ გაიგებს აი ამ აქტით, ღორს მარგალიტებს ნუღარ დაუყრით !!! https://www.facebook.com/OtosPoetry