/ zk.martirosovi.7
ავტორი: ზ.მარტიროსოვი
ტექსტი:თუ გარდავიცვალე, რათ მინდა წუხილი,
ნუ გადაიღლებით ჩემზე ფიქრებით,
მე ხომ ვერ ვიგრძნობ, მზეა თუ ქუხილი,
მაგრამ ვიცი, რომ კარგად იქნებით.
თუ აქ არ ვიქნები, ჩემს ფასს რა არსი აქვს,
ნუ გადაიღლებით ჩემი ქებით,
მაგრამ მანამ წავალ, ერთი სურვილი მაქვს,
ჩემს ლექსს ბოლოჯერ მოგიყვებით.
ოღონდ არ გეტყვით წასვლას, რომ ვაპირებ,
მინდა რეალურად მითხრათ სამართალი,
აქ მოსვლას - დუმილს აღარ ვაპირებ,
რადგან ვპოვე უკვე გზა მართალი.
თქვენ კი, მეცოდებით იცით...
მიკვრის, რომ არ გძულთ თავი საკუთარი,
ყოველდღე იღვიძებთ ზიზღით,
და ეჭიდებით გრძნობებს ვით ხარი.
მითხარით! მიდით! მითხარით რამე..!
რატომ ატყუებთ გულს და გონებას,
ან რატომ გაგყავთ ფიქრებით ღამე,
რისთვის იგონებთ, ცრუ მოგონებას.
ცდუნებას ვერ უძლებთ, რთულია ალბათ...
ცრუ ვნებას აჰყვებით აბა რაა... წესია,
გამაგებინეთ - გულის მაგივრად რა გაქვთ?
ამ ლექსის მერე ვგრძნობ, რომ ტალახს მესვრიან.
ანდაც ქვებს, ხასიათს თუ მოუხდება,
სიცილიც არ მინდა უკვე ამ თემაზე,
თქვენი გონება ამ წამს შეშდება,
და ოფლი ჩამოგდით სისხიან პერანგზე.
თუ გარდავიცვალე, რათ მინდა ტირილი,
ლირივით ნუ მოსთქვამთ მარტოობაზე,
მარტო ხომ მხოლოდ მე ვივლი,
თქვენ კი იცინებთ ჩემ ღრეობაზე.
ვინც მიდის, მხოლოდ მას აფასებთ,
სისხლში გაქვთ უკვე გამჯდარი,
აქ მყოფს კი რიყავთ, ურტყამთ ნაფაზებს,
მე კი თვალს გადევნებთ, ხის ძირას მჯდარი.
მოსვლაც არ მინდა, გარევა არ მსურს თქვენში,
სხვენში წავალ და იქნებ დავპურდე,
თქვენ ხომ ყოველთვის შავს ეძებთ, თეთრში,
ხოდა მე არ მსურს თქვენთან გავხუნდე.
ავტორი: ზ.მარტიროსოვი
ტექსტი:თუ გარდავიცვალე, რათ მინდა წუხილი,
ნუ გადაიღლებით ჩემზე ფიქრებით,
მე ხომ ვერ ვიგრძნობ, მზეა თუ ქუხილი,
მაგრამ ვიცი, რომ კარგად იქნებით.
თუ აქ არ ვიქნები, ჩემს ფასს რა არსი აქვს,
ნუ გადაიღლებით ჩემი ქებით,
მაგრამ მანამ წავალ, ერთი სურვილი მაქვს,
ჩემს ლექსს ბოლოჯერ მოგიყვებით.
ოღონდ არ გეტყვით წასვლას, რომ ვაპირებ,
მინდა რეალურად მითხრათ სამართალი,
აქ მოსვლას - დუმილს აღარ ვაპირებ,
რადგან ვპოვე უკვე გზა მართალი.
თქვენ კი, მეცოდებით იცით...
მიკვრის, რომ არ გძულთ თავი საკუთარი,
ყოველდღე იღვიძებთ ზიზღით,
და ეჭიდებით გრძნობებს ვით ხარი.
მითხარით! მიდით! მითხარით რამე..!
რატომ ატყუებთ გულს და გონებას,
ან რატომ გაგყავთ ფიქრებით ღამე,
რისთვის იგონებთ, ცრუ მოგონებას.
ცდუნებას ვერ უძლებთ, რთულია ალბათ...
ცრუ ვნებას აჰყვებით აბა რაა... წესია,
გამაგებინეთ - გულის მაგივრად რა გაქვთ?
ამ ლექსის მერე ვგრძნობ, რომ ტალახს მესვრიან.
ანდაც ქვებს, ხასიათს თუ მოუხდება,
სიცილიც არ მინდა უკვე ამ თემაზე,
თქვენი გონება ამ წამს შეშდება,
და ოფლი ჩამოგდით სისხიან პერანგზე.
თუ გარდავიცვალე, რათ მინდა ტირილი,
ლირივით ნუ მოსთქვამთ მარტოობაზე,
მარტო ხომ მხოლოდ მე ვივლი,
თქვენ კი იცინებთ ჩემ ღრეობაზე.
ვინც მიდის, მხოლოდ მას აფასებთ,
სისხლში გაქვთ უკვე გამჯდარი,
აქ მყოფს კი რიყავთ, ურტყამთ ნაფაზებს,
მე კი თვალს გადევნებთ, ხის ძირას მჯდარი.
მოსვლაც არ მინდა, გარევა არ მსურს თქვენში,
სხვენში წავალ და იქნებ დავპურდე,
თქვენ ხომ ყოველთვის შავს ეძებთ, თეთრში,
ხოდა მე არ მსურს თქვენთან გავხუნდე.
