190

კლიპი ლექსისთვის მოამზადა და ფეისბუქ გვერდზე ატვირთა გვერდმა GNS • ჯიენესი "აჰა, კართან ვდგავარ და ვაკაკუნებ. თუ ვინმე გაიგებს ჩემს ხმას და კარს გამიღებს, შევალ და მასთან ვივახშმებ, ხოლო ის - ჩემთან" იოანეს გამოცხადება - 3:20 წუხელ, გლახაკი მესტუმრა: „მშია, მაჭამე რამეო, მცივა, სახლ–კარი არა მაქვს, გამათევინე ღამეო“; გაკვირვებული შევცქერი, ეს რა თავხედი კაცია, გაცვეთილ– ჩამოძენძილი ტანსაცმელი რომ აცვია; გაბრაზებულმა მივუგე: „ხომ არ შეგშლია კარები?! აქ მოსვლა როგორ გაბედე, არ მაქვს თქო შენთვის საკვები; ვერც თავშესაფარს ვერ მოგცემ, ჩემგან ვერაფერს მიიღებ, ასეთ ბინძურს და ჭუჭყიანს, ამ სახლში როგორ მიგიღებ?!“ სიტყვის თქმა აღარ ვაცალე, დავუბრიალე თვალები და თავხედ მთხოვნელს ცხვირის წინ მივუჯახუნე კარები; *** მეორედ ისევ მესტუმრა: „მშია, მაჭამე რამეო, მცივა, სახლ–კარი არა მაქვს, გამათევინე ღამეო“; *** „აქ ისევ რატომ მოხვედი ერთხელ ხომ უკვე გითხარი? წადი, ბიძიკო, სხვა ნახე, ჩემგან რა გინდა, მითხარი“; რას მომადექი, ნეტავი, არ მაქვს ზედმეტი მარაგი, სასტუმრო ხომ არ გგონია? სხვაგან ნახე თქო ალაგი; რა ქველმოქმედი მე მნახე, ამ ქვეყნად ერთხელ მოვსულვარ, წადი, მომშორდი, სხვა ნახე, აქ ჩემთან რატომ მოსულხარ?!“ კვლავ მივუხურე კარები, ის კი თავის გზას გაუდგა; „ეს აბეზარი ვინ არის, რას შემომიჩნდა, რა უნდა?!“ *** როცა მესამედ მესტუმრა: „მშია, მაჭამე რამეო, მცივა, სახლ–კარი არა მაქვს, გამათევინე ღამეო“, პურის ნატეხი მივუგდე, „გასწი, მომწყდი თქო თავიდან, აქ მოსვლა აღარ გაბედო, თორემ მოგისვრი ფანჯრიდან;“ ლამის სიბრაზემ დამახრჩოს, მესამედ მოსვლა გაბედა, „აქ აღარ გნახო, ტუტუცო, გიჯობს, გამასწრო აქედან;“ *** „რატომ მლანძღავო, რას მერჩი, მომეცი ცოტა ფულიო, შენ ხომ არ იცი, ვინა ვარ, რამ გაგიქვავა გულიო?!“; *** გაკვირვებისგან შევკივლე, მერე მივუგე დაცინვით: „ალბათ უფალი ბრძანდები, აწ, შემოსილი კაცივით“ *** „დიახ, უფალი გახლავარ“ მისი ბაგიდან აღმოხდა, ირგვლივ უეცრად განათდა, ვერ გავიაზრე რა მოხდა; ნათელი იდგა კარებთან, მზეზე ათასჯერ ნათელი, თითქოს ერთბაშად აენთოთ ასი ათასი სანთელი; სირცხვილისაგან დავიწვი, გავფითრდი, ვითარც სნეული, ოფლმა დამასხა ცივმა და ამიცახცახდა სხეული; მუხლთ დავიჩოქე, ცოდვილმა, ცრემლები წამსკდა სიმწრისა, „მე რა ღირსი ვარ უფალო, შენი დიდების ხილვისა?! ვერ შეგიცანი, უგნურმა, ღმერთი მიგიღე მათხოვრად, ვერ გიწილადე სითბო და ვერა გავიღე სახსოვრად;“ თავზე დამადო ხელი და სევდანარევი ღიმილით მომიგო: „ფეხზე ადექი, თავს ნუ იღლიო ტირილით; სამწუხაროა, რაც მოხდა, გაკვირვებული როდი ვარ, შენთან მრავალჯერ ვყოფილვარ, განა პირველად მოვდივარ; სამჯერ გესტუმრე ხილულად, შენ კი სამჯერვე გამაგდე; რამდენი გთხოვე, გევედრე, მაგრამ არაფრად ჩამაგდე; მე კი არ ვეძებ წყალობას, შენს სულს სჭირდება კურნება, რათა არ აყვე მაცდურებს, გაუძლო ეშმას ცდუნებას; *** ხან მათხოვრად ვარ ქცეული, ხანაც სნეული გახლავარ, ზოგჯერ ღატაკი, ზოგჯერ ტყვე, ზოგჯერ დავდივარ კარდაკარ; თქვენ კი ვერა მცნობთ, მაცხოვარს, გლახაკში, ტყვეში, სნეულში, ხშირად უგულოდ მექცევით, მოსულს მათხოვრის სხეულში; *** ეკლესიებში დადიხართ, არ მაკლებთ ლოცვა–ქებასა, აღსარებასაც მაბარებთ და იღებთ ზიარებასა; მაგრამ არ გახსოვთ მთავარი; ღმერთი ტაძარში როდია, თუმც სახლი გახლავთ ის ჩემი, ჩემთან სანთლებით მოდიან; სიყვარულია მთავარი, უმანკო, წრფელი გულითა, ყველა მწირის და გლახაკის მიმღები სიყვარულითა; მე თქვენი ქება რად მინდა, ლოცვები ცხარე ცრემლითა, თუ თქვენისთანა არ გიყვართ, თუ არ მიიღებთ თმენითა?! ზერელე რწმენა განაგდეთ, ვერას მოიგებთ მაგითა, გულით ადიდეთ უფალი, და არა მხოლოდ ბაგითა; მე კი არ მინდა წყალობა, თქვენი მოყვასი გიყვარდეთ, არცერთი სული ამქვეყნად გულიდან არ გაგივარდეთ; მაგრამ რადგანაც გაკლიათ შემუსვრილება გულისა, ამიტომ ყველა გლახაკში სუფევა, გახლავთ, უფლისა; თუ მათხოვარი არ გიყვართ, სნეული, ტყვე და მწირიო, ღმერთს მაინც ეცით პატივი, გაიღეთ, თუნდაც მცირეო; გადაეციო სუყველას, ამჟამად რაც კი გითხარი“; მერე კი გაქრა უეცრად, ხილვა იყო თუ სიზმარი; მე კი ღმერთსა ვთხოვ შენდობას, ამ ამბის თქვენთვის მთხრობელი! წუხელ უფალი მეწვია – უფალი ყოვლისმყრობელი...