პროფეტული თეოლოგია და სოციუმი

„iii. სოციალური ცხოვრების სტრუქტურები, სამსახურები და როლები არტიკულირებენ (დასახსრავენ) მორალურ ფასეულობებსა თუ მორალურ მოსაძაგლებას. ამასთან, ქრისტიანული განსაზღვერების მიხედვით, ყოველი სახის ხელისუფლება და ადამიანურ საქმეთა წარმართვა საგამსჭვალვოა არსობრივი ზნეობრივი საწყისებით და გამართლებულია მხოლოდ მაშინ, როცა მისი ხასიათი და საციალური გამოვლინებები გაიგებიან როგორც მსახურებითი გვარის. ამიტომ, პრულარისტულ (მრავალშემდგრად) საზოგადოებებში (სოციუმებში) არსობრივია, რომ პროფეტურ თეოლოგიური დისკურსი (წინამეტყველურ საღვთისმეტყველო აზრდინება) დიალოგშია (მიმოსიტყვაობაშია) დანარჩენ სოციალურ ფაქტორებთან (საზოგადოებრივ მასრულთან), თუნდაც რომ მოწმობდეს მთლიანი სოციუმის მიმართ და შენატანწარმოებდეს რეფლექსიურ შეფასებას (აზრშეფასებას) როგორც ქრისტიანულ ეკლესიათა წევრთა, ისე ყველა მისგარეშეთა ქმედებებს. ამ გაგებით, მხედველობასაჭერია სახარებისეული (1იოანე 3:18: „ნუ ვიყუარებით [არ გვიყვარდეს] სიტყჳთა ხოლო, ნუცა ენითა, არამედ საქმითა და ჭეშმარიტებითა“) ნაღდი ნიმუში, რომ განსაკუთრებული მნიშვნელოვნებამისანიჭებელია თუ რა ხერხით დაისახსრება აზრდინება, არამედ იმ ქმედებათა სახე, რომლითაც ეს აზრდინება თანაიდევნება.

iv. მნიშვნელოვანია, რომ ქრისტიანულმა ეკლესიებმა განაგრძონ მშვიდად და კეთილგონიერი აზრდინება, რომელიც შორს იქნება საზოგადოებრივ მოვლენათა დემონზაციასა (ეშმაშერაცხვისა) თუ განდიდებისაგან (ხოტბაშესხმისაგან) და ამგვარად გათავისუფლდება შიშისეული შფოთისა და გადაჭარბებული ენთუზიაზისაგან (აღფრთოვანებულობისაგან). ამ აზრდინებამ კარგიქნება (იქნებკარგოს) ქრისტიანთათვის მოქნას სოცოცხლწარმართვის ღირებულებები და წანახაზები და გამოათავისუფლოს შემოქმედებითი ღონენი, პასუხიმგებლობის თავსდებითა და წილმქონეობით. მნიშვნელოვანია მახსოვრობა (ხსოვნა), რომ წარმოცალიერება (რომ 8.3: „რაკი ხორცისგან დაუძლურებულმა რჯულმა მეტი ვერ შესძლო, ღმერთმა მოავლინა თავისი ძე ცოდვილი ხორცის მსგავსებით და ცოდვისვე გამო, რათა მსჯავრი დაედო ხორციელი ცოდვისთვის“ [წარმოცალიერება... ხმარებულ არს საღვთისმეტყველოთა წიგნთა შინა განკაცებისათჳს ძისა ღვთისა, რამეთუ ღვთაება მისი უნაკლულოდ შეერთო კაცებასა და ღვთაებაცა დაადგრა უქცეველად და უნაკლულოდვე]) კომპრომისისა თუ სისუსტის მიმანიშნებელი არაა, არამედ ის ქრისტიანულ ეთიკაში ინკაპსულირებული მატრანსფორმირებელი დინამიკის უპირატესობის ნიშანია (ქრისტიანულ ზნეობაში მოქუფრული გარდამსახველი ძვრაღონიერის ჭარბმძლავრობის ნიშანია).

Chrisostomos Stamoulis, “Broken Bridges. An Introduction to Orthodox Fundamentalism” (Alhabra, CA: Sebastian Press, 2021), 77-8 (quote 22).
N. Tsironis, “Man and Society. A Contribution to the Dialogue of Theology and Social Theory” (Thessaloniki, Greece: Vanias Publications, 2013), 78-9 [in Greek]. [ Χρήστος Ν. Τσιρώνης, “Άνθρωπος και Κοινωνία: Συμβολή στο διάλογο Θεολογίας και Κοινωνικής Θεωρίας”, (Θεσσαλονίκη: Βάνιας, 2013), 78-9].